Op dinsdag 25 oktober wist
prof Troisi te vertellen dat hij twee biopten zou nemen van de lever via een
laproscopie en dat hij dat wel in de eerstvolgende weken zou kunnen inplannen.
En… als dat ’s morgens vroeg zou kunnen ingepland worden ik dezelfde dag nog zou
terug naar huis mogen. Een fluitje van een cent dus.
De huisdokter kon de
preoperatieve onderzoeken doen en zijn secretaresse zou mij de donderdag
opbellen met een exacte datum voor de ingreep. De woensdagmiddag mocht ik al
naar de huisdokter gaan en terwijl ik daar zat kreeg ik een telefoon van het
secretariaat van prof Troisi met de vraag of ik maandag 30 oktober om 6 uur in
het UZ kon zijn. Indien het voor mij makkelijker was dan mocht ik mij ook de
zondagavond laten opnemen. Ik koos voor de tweede optie en meldde mij op zondag
om 17 uur aan in het ziekenhuis.
Eerst werd ik mijn kamer
toegewezen en al vlug was de verpleger met dienst daar om de nodige voorbereidingen
te treffen. De buik werd geschoren en
dan vroeg hij of ik zo’n witte kousen had. Ik antwoordde dat ik die had maar
niet mee gebracht had omdat ik dacht dit helemaal niet nodig zou zijn. Volgens
hem moest dit wel en dus nam hij de maat van mijn benen. Met de melding dat de anesthesist nog zou
langskomen om de verdoving te bespreken zat zijn taak er voorlopig op. Toen de anesthesist op het einde van zijn
uitleg kwam haalde hij een papier boven dat ik moest tekenen om een pijnpomp te
mogen aansluiten tijdens de operatie. Ik
vroeg hem of dat wel nodig zou zijn voor een onderzoek want dat de prof mij
gezegd had dat ik ’s avonds al terug naar huis mocht. Hij wist te vertellen dat het mogelijk was
dat ze tijdens de kijkoperatie nog andere dingen zagen en dat die pijnpomp wel
eens van pas zou kunnen komen dan.
Wat later kwam de
verpleger terug in de kamer met de melding dat ik maandagavond op intensive zou
overnachten. Mijn reactie was dat ik
dacht van niet gezien ik wellicht al ging thuis zijn… Toen vroeg de verpleger
wat er eigenlijk tegen mij gezegd was geweest, want dat er op hun papieren
stond dat er een leversectie zou uitgevoerd worden. Dit was een 5 à 6 uur
durende operatie. Op die manier kon het verhaal van de pijnpomp wel ingepast
worden. Toen hij hoorde dat ik daar
eigenlijk was om twee stukjes weefsel uit de lever te laten halen in het kader
van verder onderzoek vertrok hij onmiddellijk met de melding dat hij de
professor ging opbellen. Kort erna was
hij daar terug met de mededeling dat hij de assistente van de prof gesproken
had en het wel degelijk juist was wat ik gezegd had. De verwarring was ontstaan
omdat er in de computer geen exact begrip zit voor hetgeen ze wilden doen en ze
dan maar leversectie genomen hadden.
Dus alles zou in orde
komen, hij had het bij genoteerd op de documenten, maar hij raadde mij toch aan
om het nog eens te vermelden als ze me morgenvroeg kwamen halen.
De volgende morgen kwam de
verpleegster die me naar het operatiekwartier moest brengen binnen met de melding
dat ik ’s avonds op de intensive care zou blijven en dat ze mij dan de dag erop
terug zou komen halen. Op mijn repliek
dat dit een misverstand was zei ze dat ik dat nog eens moest zeggen aan de
verplegers in de operatiezaal en dat ik mocht gerust zijn, want dat ik in goede
handen was (ja hallo!). Toen de verpleger in de bedoff room tot bij mij kwam
had hij mijn kousen mee! Het verhaal kon dus van vooraf aan herbeginnen. Op zijn papieren stond ook dat het een vijf
en een half uur durende operatie betrof. Maar volgens hem had ik die kousen
toch ook nodig want de laparoscopie zou ook meer dan een uur duren. Ik zei hem
dat ik die kousen zou aantrekken op voorwaarde dat ik een dokter kon spreken
die wist hoe alles hier in mekaar zat.
Hij verzekerde mij dat dit zou in orde komen en toen hij maar één in
plaats van twee naalden inbracht voor het infuus met daarbij de melding dat hij
wou wachten met de tweede tot de dokter geweest was, was ik toch al iets
geruster.
Kort daarna kwam de dokter
die de verdoving ging doen samen met de hoofdverpleger bij mij. De dokter vertelde dat het inderdaad over een
onderzoek via laparoscopie ging en dat wat gebeurd was eigenlijk niet kon omdat
dat heel wat onnodige onrust met zich meebrengt terwijl het de bedoeling is de
patiënt zo rustig mogelijk naar de operatie te laten toe leven. De
hoofdverpleger vroeg nog eens aan mij wie dat allemaal gezegd had van die
langdurende operatie zodat ze dit op de verschillende diensten toch eens zouden
kunnen bespreken en kortsluiten.
Momenteel zijn we voor de vzw bezig met het
opstellen van een samenwerkingsverband tussen onze patiëntenvereniging en het
UZ Gent. Dit op initiatief van het
Vlaams Patiënten Platform. We doen dit
ook voor AZ Delta in Roeselare en wellicht zullen er achteraf nog volgen. Eén van de punten die daar in afgesproken
worden is dat wij als patiëntenvereniging het ziekenhuis zullen attenderen op
allerlei zaken die patiënten ons meldden teneinde de dienstverlening te
optimaliseren. Ik heb dus mijn
verhaaltje al klaar voor onze eerste bijeenkomst in Gent.
Het was nog meer een
geruststelling voor mij toen diezelfde dokter en verpleger mij vergezelden naar
de operatiezaal en met de directe voorbereiding begonnen. Met de melding ‘nu ga je inslapen, tot
straks’ was ik volledig in hun handen.
Ik had nog juist de tijd om een blik op de klok te werpen. Het was 7.40 uur.
11.30 uur. Aan mijn bed staat een verpleegster met de
melding dat ze een geschenkje heeft voor mij, een kransje. Ze overhandigt mij een potje met daarin zeker
meer dan (ik zal ze bij gelegenheid eens natellen) 50 galsteentjes.
Die werden er tijdens de operatie mee uitgehaald.
Rond 14 uur werd ik terug
naar mijn kamer gebracht. Stilaan begon
de pijn dan ook door te komen omdat de verdoving uitgewerkt was. Doordat ze koolzuurgas in je lichaam spuiten
om meer plaats te hebben voor hun camera wordt het middenrif helemaal weggeduwd
en dat veroorzaakt achteraf veel pijn van zodra je een beweging uitvoert. En naar het schijnt moet er dan ook nog pijn
in de schouderbladen volgen want dat is ook een typisch verschijnsel.
Rond 17 uur kwam de
verpleger dan zeggen dat de prof gebeld had dat alle infusen en sondes mochten
verwijderd worden, dat ik ’s anderdaags naar huis mocht en dat hij nog zou
langs komen. Een uurtje later was hij daar, vergezeld van zijn assistent met de
mededeling dat ze ook de gal verwijderd hadden. Volgens de prof had hij mij dat
gezegd bij het voorbereidend gesprek, maar dat had ik niet gehoord. Ofwel was
het mij dus toen ontgaan, ofwel had de prof het niet vermeld.
In ieder geval, ik heb al verschillende keren
gespeeld met de idee om het gesprek tijdens de consultatie op te nemen en denk
dat ik dit in het vervolg maar moet doen, zodat ik het achteraf nog eens kan
beluisteren.
Hij wist ook nog te
vertellen dat de uitslag van de biopten nog een 10-tal dagen op zich zou laten
wachten en ik nog de avond zelf naar huis mocht als ik dat wou!
Eerlijk gezegd dat zag ik
helemaal niet zitten.
De begeleidende
verpleegster wist achteraf te vertellen dat prof Troisi altijd nogal vlug is
met het verwijderen van de infusen en met het naar huis sturen van de
patiënten, maar dat het helemaal niet nodig was om iets te forceren en ik
gerust tot ’s anderendaags mocht blijven.
Het is nu
dinsdagmorgen 7.32 u en straks vertrek ik naar huis ‘in illo tempore’ of
misschien toch iets trager…
Eddy,
BeantwoordenVerwijderenIk aanhoorde vanavond het verhaal van grote Willem (i.v.m. zijn nieuwste boek 'Altijd iemands vader, altijd iemands kind') en jouw verhaal (via een bezorgde ex-collega ;-).
Dat laatste kende ik wel al een beetje via jouw blogberichtjes...
Weet dat we oprecht duimen voor een goede 'afloop'!!!
Katelijne en Fries