Radio Emboli

6 maart 15 uur: check-in in het UZ Gent voor de voorziene minimale embolisatie. Naast het aanleggen van een infuus en de mededeling dat ik vanaf middernacht niks meer mag eten of drinken blijft het stil.  Het is te zeggen stil als we de niet-aflatende verhalen van mijn kamergenoot, een haarkapper uit de streek van Eddy Wally, buiten beschouwing laten.  Nu het is een aangename mens met de nodige humor en het brengt wat leven in de brouwerij.

7 maart 11.45 uur: de vervoerdienst van het UZ komt mij ophalen voor een ritje naar de kelder.  Een klein half uurtje later bevind ik mij al op een soort operatietafel omringd door een hele reeks beeldschermen en andere toestellen.  Een verpleegster komt alles in gereedheid brengen zodat de dokter straks vlot kan beginnen. Ze vertelt mij welke dokter het onderzoek zal uitvoeren en ik ben toch wel wat meer gerust nu ik weet dat het dezelfde dokter zal zijn waarbij ik op consultatie ben geweest. Het verwondert mij wel dat ze telkens spreekt over een onderzoek en niet over een ingreep.

De dokter begint met de lokale verdoving in de lies.  Dit is een spuit die in verschillende keren wordt ingespoten.  Best te vergelijken met de spuit die de tandarts geeft als hij moet verdoven. Daarna wordt een kleine insnijding gemaakt om dan via de slagader een wachtbuisje in te brengen waarlangs dan al het nodige verder kan ingebracht worden.  Eerst wordt er een pomp aangesloten waarmee een vloeistof wordt ingespoten om mooie beelden te kunnen maken. Daarna worden er foto’s gemaakt, nadat we vooraf even geoefend hebben op de ademhaling.  Deze keer wordt het : diep inademen, volledig uitademen, stoppen met ademen, niet ademen niet bewegen, niet ademen niet bewegen, niet ademen niet bewegen, niet ademen niet bewegen, niet ademen niet bewegen, niet ademen niet bewegen, je mag rustig verder ademen. Voor het maken van die foto’s staat de dokter achter het hoekje.  Daarna komt ze terug om opnieuw met de camera te werken.

Als je goed kijkt zie je achter de plastic verpakking een hoofd.

Veel kan ik er echter niet van zien omdat ik onder een soort grote beamer lig die mij het zicht belemmerd. Maar horen doe ik wel goed! Zeker als de dokter zegt dat ik straks nog naar de PET-scan moet om te kijken of de vloeistof die nu ingespoten wordt op de juiste plaats terecht komt. Ik repliceer daarop dat we toch afgesproken hadden om een minimale embolisatie uit te voeren en dat er gezegd was dat die scan in dat geval niet nodig was. Haar antwoord: “In het overleg met de prof hebben we achteraf toch besloten om met geladen bolletjes te werken omdat dit de kans op een gunstig resultaat nog aanzienlijk zal verhogen. Als ze in de nucleaire (lees PET-scan) hun fiat geven dat alles op de juiste plaats terecht gekomen is, dan kunnen we het product bestellen. Gezien dit van Canada moet komen duurt dit dan meestal een week of drie vooraleer we dan het definitieve product kunnen inbrengen. Dit gebeurt met een identieke ingreep als die van vandaag.” Op mijn vraag wat dit product is krijg ik als antwoord: “Yttrium.”

Voor wie er wat meer wil over lezen hier de link naar de brochure: http://www.uzgent.be/nl/home/Lists/PDFs%20patienteninformatiefolders/Behandeling-met-Y90.pdf

Na drie kwartier was het ‘onderzoek’ afgelopen en werd ik met de interne vervoersdienst naar de PET-scan gebracht.  Deze afdeling is momenteel aan het verbouwen waardoor men zich eerst moet gaan aanmelden in de kelder om daarna naar het gelijkvloers te gaan waar deze scanner staat.  Geen sinecure voor de bestuurders van ziekenhuisbedden om door die smalle gangen en in die kleine liften te manoeuvreren.

Het was redelijk druk bij de scanner.  Nadat ik daar al een kwartier stond te wachten kwam een verpleger zeggen dat het voor mij nog een half uur zou duren eer ik aan de beurt kwam en dat ik dan nog mocht rekenen op 40 minuten voor de scan zelf. Vooraleer ik in de PET-scan kon kreeg ik nog een gratis demonstratie hoe je de koppen kan veranderen in zo’n toestel.  De sessie eindigde met een extra CT-scan van de lever door in hetzelfde toestel wat dieper in te schuiven.

De ‘chauffeuse’ van dienst die mij daarna naar de kamer moest brengen, had op haar schort nog ons zebralintje hangen dat we in het UZ uitgedeeld hebben ter gelegenheid van Net Kanker dag in november laatstleden, waarvoor ik haar dan ook nog eens speciaal bedankt heb.

Heb ik jullie trouwens al verteld dat ik sedert 1 maart voorzitter geworden ben van de vzw NET&MEN Kanker nadat Véronique, onze vorige voorzitter, omwille van familiale redenen graag een stapje opzij wou zetten? 

Rond 17 uur was ik dan terug op de kamer, wat misselijk en met een barstende hoofdpijn.  Deze laatste had ik eigenlijk al van ’s morgens maar om de onderzoeken zeker te kunnen laten doorgaan had ik daar nog niets van gezegd. Achteraf bleek dit geen goed idee want een pijnstiller heeft daar helemaal geen effect op. De pijnstiller kreeg ik dan in uitgesteld relais, maar dat hielp niet zo veel. Bij het nemen van de parameters een tijdje later bleek dat ik 38 graden koorts had. Tot 21 uur mocht ik het bed niet uit en na 2 keer te moeten gebruik maken van de bedpan was ik heel blij dat mijn volgende toiletbezoek terug op de begane grond kon plaats vinden.

Van de nachtdienst kreeg ik nog een pijnstiller en zo verliep de nacht afgezien van de gewoontegetrouwe toiletbezoeken naar behoren. Tegen de ochtend zo goed zelfs dat ik om half acht wakker werd omdat er twee vreemden door de kamer wandelden. Bleek mijn nieuwe medepatiënt te zijn die binnen kwam voor zijn ingreep, vergezeld van zijn mama.

Rond 11 uur kwam de dokter van dienst binnen die vroeg hoe alles verlopen was. Ik kon toch niet nalaten om hem te melden dat ik wat ontgoocheld was omdat ik niet op voorhand ingelicht werd dat ze ‘het geweer van schouder hadden veranderd’. Hij beaamde dat dit inderdaad niet logisch is en dat ik dat zeker moest ter sprake brengen op een volgende consultatie bij de behandelende dokters. Nadat hij mijn ontslagpapieren in orde had gebracht kon ik beschikken.

Ik ga dat niet enkel ter sprake brengen bij de behandelende arts maar ook tijdens de voorziene bijeenkomsten met onze contactpersoon uit de samenwerkingsovereenkomst die wij met het UZ afsloten en waarin opgenomen werd dat wij vanuit de vereniging collectieve feedback zullen geven over de zorg en het verblijf van NET&MEN patiënten in het ziekenhuis. Tegenwoordig wordt er overal gesproken over de samenwerking en informatie uitwisseling tussen de verschillende ziekenhuizen.  Ik vraag mij af of dit mogelijk is al we vaststellen dat de info nog onvoldoende doorstroomt binnen de verschillende diensten van het ziekenhuis zelf! 

Alhoewel het spreekwoord ‘Vreemde ogen dwingen’ er waarschijnlijk ook niet zomaar gekomen is.

De volgende uitzending van radio emboli met een reportage over Y90 komt er dus aan binnen enkele weken.  Ik breng jullie tijdig op de hoogte van het exacte uitzendtijdstip.