Na vorig
jaar een eerste radio-embolisatie van de lever met Ytrium gekregen te hebben werd
het dus deze keer een transarteriële chemo-embolisatie (TACE). Voor het comfort
liet ik mij op maandag opnemen zodat ik op dinsdag goed uitgerust de ingreep
kon ondergaan en ook niet al te vroeg zou moeten opstaan om tijdig in het UZ te
zijn. Dit was echter buiten mijn kamergenoot gerekend. Deze gezellige, onderhoudende,
man was volgens eigen zeggen geen goeie slaper maar verhaaltjes vertellen kon
hij als de beste. Spijtig genoeg waren het geen verhaaltjes voor het slapen
gaan.
De dag
erop kwamen ze mijn buur al om 8 uur halen voor zijn operatie. Doordat ik maar
aan de beurt was om 12.30 uur kreeg ik dus nog even de kans om wat te soezen.
Om 12.45
uur werd ik binnengebracht in de zaal waar het apparaat voor de embolisatie
stond. Vergeleken bij de vorige keer was dit toestel een luxe-uitvoering van
het eerste en bevond het zich in een aanpalende zaal.
De
radioloog die de behandeling zou uitvoeren gaf eerst een verdovend spuitje in
de lies ( plaatselijke verdoving) om daarna de slagader door te snijden en een
katheder via de lies in de slagader in te brengen. Eens dit alles op zijn
plaats zat kon de embolisatie van start gaan. Voortdurend werd vergeleken met
de resultaten van de FDG-PET-scan om te zien waar de meest actieve tumoren
zaten. Gezien er zowel in de rechter als de linker leverkwab zaten stelde de
dokter voor om enkel die heel actieve tumoren te behandelen. Op mijn vraag of
er dan zo veel uitzaaiingen waren in de lever antwoordde ze dat dit inderdaad
zo was, maar dat er al veel minder waren dan voor de radio-embolisatie van de
vorige keer.
En dan
begon de zoektocht om via de haarvaten zo dicht mogelijk bij de letsels te
komen. Tussendoor werden er voortdurend foto’s genomen zodat de dokter via de
beelden op een groot TV-scherm kon bijsturen. Tijdens het nemen van de foto’s
moet je eerst inademen, daarna uitademen en dan je adem ophouden. (In de scanner is dat diep inademen en je
adem ophouden). Je wordt dus niet volledig verdoofd omdat je anders niet zou
kunnen meewerken. Na een uur zei de dokter dat ze op de goede plaats in de
rechter kwab was en dat ze nu de chemo zouden toedienen. Doordat dit ook via de
katheder gebeurde voelde ik helemaal geen verschil.
Daarna
was het de beurt aan de linkerhelft. Opnieuw
de zoektocht met de foto’s tussendoor om dan de medicatie toe te dienen. Daarna
werd de katheder verwijderd en werd de slagader voor 10 minuten afgedrukt. Ten
slotte werd een drukverband aangebracht. De klok in de operatiezaal wees toen kwart
over drie aan.
Door de
plaatselijke verdoving moest ik niet meer naar de ontwaakruimte. Toen ik op de
kamer aankwam was mijn buur er nog niet, maar een half uurtje later waren we
weer compleet.
En dan
begon de pijn. Eerst in de maag, daarna in de lever. De assistent schreef Buscopan
voor om de maag te ontlasten en wat paracetamol tegen de pijn. Omdat de pijn
daarmee niet onder controle kwam gaf de verpleger nog een Diclofenac bij. Via
een infuus werd er ook nog een medicament gegeven tegen de misselijkheid. Al
viel dit laatste nogal mee.
Maar die
pijn werd erger en erger. Ondertussen kwam de verpleger zeggen dat ze voorlopig
niets meer konden bijgeven omdat er te weinig tijd tussen zat en dat ik het
moest vragen aan de nachtverpleegster.
Maar ook zij
kregen de pijn niet onder controle. Ten slotte hebben ze om 1 uur de prof
opgebeld en heeft die andere medicatie voorgeschreven. Daarna was het toch
enigszins draaglijk. Moest dan alleen nog opletten dat ik geen boom op mijn
hoofd kreeg want mijn kamergenoot was een bos aan het omzagen! (waarschijnlijk
van de verdoving want hij was, geen goede slaper zijnde, volledig verdoofd geweest).
Op
woensdag kwam dan de assistent van de dokter terug om te vragen of ik wel naar
huis zou kunnen na zo’n bewogen nacht. Ik zei dat dit wel zou lukken, want ik
was als de dood om nog een stormnacht in het bos te moeten doorbrengen.
Rond 15
uur werd ik ontslagen met de mededeling van de prof dat ik niets anders meer mocht
nemen dan de medicatie die hij had voorgeschreven.
De
volgende nacht was een zalige nacht. Ik moest niet één keer het bed uit om naar
het groot toilet te gaan. Dat is ondertussen al zo niet meer, maar een mens mag
niet alles willen hé.
Momenteel is het nu vrijdagavond
en is het aantal stoelgangen aan het minderen. ’s Nachts voorlopig meer dan
overdag. Of het zo zal blijven is
voorlopig koffiedik kijken. Het enige wat we kunnen doen is hout
vasthouden. Gelukkig was ik nog net op
tijd om er nog wat te sprokkelen in het grote bos…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten