Het paard van Troje

Wellicht herinneren jullie zich nog het verhaal uit de Griekse mythologie. Het vertelt hoe belegerende Grieken erin slaagden om Troje binnen te dringen door zich te verstoppen in een reusachtig houten paard, dat door de nietsvermoedende inwoners van Troje binnen de stadsmuren werd gehaald.

Reeds een hele tijd wilden de Grieken Troje belegeren maar ze slaagden er maar niet in die stad binnen te dringen tot Odysseus een list bedacht.

Reeds twee jaar proberen de artsen de hormonenproductie veroorzaakt door de metastasen (uitzaaiingen) in de lever onder controle te krijgen, maar slagen daar maar niet in. Gisteren werd een nieuwe aanval opgezet.  Aan iedere ingangspoort (lees haarvaatjes) werden minuscule bolletjes geparkeerd geladen met Yttrium 90.  Gezien de kwaadaardige cellen zo veel mogelijk voedsel uit het bloed proberen te halen om te kunnen groeien zullen ze zonder dat ze het weten ook het radioactieve Yttrium naar binnen werken waardoor ze stilaan gaan verschrompelen. Hopelijk kent dit verhaal dezelfde ‘afloop’ als dat van Troje!

Voor de rest was de ingreep van gisteren praktisch helemaal gelijklopend met die van vorige keer.  Alleen werd ondergetekende en zijn directe omgeving wat steviger ingepakt zodat op het einde van de ingreep de geladen bolletjes konden ingespoten worden en de radioactiviteit niet te veel vrij spel kon krijgen.

Tijdens het transport naar de PET scan was er deze keer wel een nabloeding met als gevolg dat ik het bed moest houden tot ’s anderendaags.  Na middernacht ben ik er wel stiekem enkele keren uit geweest om naar ‘bachten’ (voor niet-West-Vlamingen: naar het groot toilet; voor de Nederlanders: om te drukken) te gaan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n acrobaat om op zo’n bedpan te balanceren en trouwens alles staat of valt toch met hoe je het begrip ’s anderendaags invult.

Nu deze ‘dagelijkse’ zonde had geen nadelige gevolgen en werd mij bij het opbiechten vergeven door de dokter toen ze mij mijn ontslag kwam geven. Voor de rest wist zij te melden dat de ingreep geslaagd was en dat ik terug verwacht werd op controle bij haar op 6 april om 8.30 uur.

Veel vragen had ik niet meer want de dokter was bij mij geweest voor de ingreep om te melden dat zij gehoord had dat ik de vorige keer wat ontgoocheld was omdat het onderzoek enigszins anders gelopen was dan ik verwacht had.  Ze vroeg mij af alles nu ondertussen duidelijk was geworden.  Ik zei dat ik nog altijd het raden had naar de reden waarom er niet gekozen werd voor een minimale embolisatie.  Haar uitleg klonk als volgt: “Bij een embolisatie zonder radio-actieve stof worden de bloedvaten afgesloten door de bolletjes zelf.  Daarvoor moeten die bolletjes iets groter zijn en wordt het bloedvat ook afgesloten dichter tegen de slagader.  De bolletjes geladen met Yttrium zijn kleiner waardoor die verder in de haarvaatjes kunnen doordringen waarna ze hun radioactiviteit van dichtbij op het gezwel kunnen loslaten. Doordat ze kleiner zijn blijft ook de mogelijkheid om later die behandeling nog eens te herhalen.”

Ze vermeldde er eerlijkheidshalve nog bij dat om die reden die behandeling in het UZ Gent eigenlijk de standaard is geworden en een minimale embolisatie praktisch nooit meer wordt uitgevoerd.

Toch was er nog een vraag van een verpleegster die mij vreemd in de oren had geklonken. Ze stelde ze mij toen ik lag te wachten en ze klonk als volgt: ‘Meneer, hoeveelste keer is het van u?”.

Als lid van een patiëntenvereniging mocht ik dus niet nalaten om dit even te melden aan de dokter en te vragen wat daarvan aan was.  Bleek dat als er bij leverkanker, waarvoor embolisatie meest wordt gebruikt, veel tumoren moeten bestraald worden dat men dit dan in verschillende episodes doet om te vermijden dat de lever niet verder zou functioneren. Daardoor moeten patiënten dan meestal 4 keer komen.  De ingreep herhalen omdat hij niet gelukt is komt in ongeveer 3% van de gevallen voor. Als een ingreep niet gelukt is ziet men dat onmiddellijk op de beelden van de PET-scan.  En die waren bij mij 👍.

En nu maar hopen dat Asclepius, de God van de geneeskunde uit het oude Griekenland even listig is als Odysseus was.  Bij hem vond ik in ieder geval al een verklaring waarom de radioactieve bolletjes via een slangetje binnen gebracht werden.