De speld in de hooiberg.

Deze titel helpt al om een verklaring te geven waarom het zo lang geduurd heeft tot er nog iets gepost werd op deze blog. Maar er is méér!  

Bloggers met een ‘paarden’(of is het een zebra)geheugen zullen zich nog herinneren dat ik in een vorige bijdrage schreef dat de volledige trukendoos om een oplossing te vinden voor het stoelgangprobleem opgebruikt was en dat ze binnen het MOC (Multidisciplinair Oncologisch Consult) hun zoektocht beëindigden. Dit was evenwel buiten de waard (lees mijn digestieve gastro-enteroloog) gerekend. Toen ik op 19 maart op mijn eerste driemaandelijkse consult aankwam meldde hij mij dat hij tijdens een recente bespreking aan mij gedacht had. Hij vermeldde er onmiddellijk bij dat hij niet alle dagen aan mij denkt maar dat ik bij zo’n gelegenheden toch af en toe eens door zijn hoofd spook.

“Gelukkig voor jou dat je niet alle dagen aan mij denkt.” was mijn spontane repliek maar ik bleef geprikkeld door een enorme nieuwsgierigheid naar wat er zou volgen.

De dokter had het over Ondansetron. Ondansetron vermindert braakneigingen. Het wordt gebruikt bij ernstige misselijkheid en braken (vooral n.a.v. chemo- en radiotherapie). Het is een geneesmiddel dat bindt op de serotonine(5-HT)₃-receptoren. (Dit kan belangrijk zijn om te onthouden voor in de toekomst omdat ik geen somatotastine receptoren heb.)

Ondansetron wordt in de ziekenhuizen meestal toegediend onder de merknaam Zofran. 

De dokter stelde voor dat ik het medicijn even zou uitproberen voor een veel voorkomende bijwerking ervan, nl. constipatie. Misschien zou dat een verlichting van het stoelgangprobleem met zich kunnen meebrengen. Na een paar dagen zouden we het resultaat al weten gezien het heel snel werkt en zouden we ook weten hoe ik reageerde op de andere mogelijke bijwerkingen zijnde hoofdpijn, warmtegevoelens en duizeligheid.

Toen ik mijn toestemming gaf om het eens uit te proberen stelde de dokter voor om het generisch middel voor te schrijven omdat dit een stuk goedkoper is. Er werd gekozen voor Ondansetron 8 mg. Het bestaat ook in 4 mg, maar de keuze voor 8 werd verantwoord dat als 4 niet zou werken we ons dan vragen zouden stellen of 8 dan wel had gewerkt. Er zou gestart worden met één pilletje per dag.

Voor de rest viel er nog te melden dat er een minimale toename van de letsels te zien was op de scan, maar doordat die nog niet meetbaar waren was dit niets om ongerust over te zijn. Te meer daar een vergelijking tussen verschillende scan-methoden altijd heel moeilijk is voor zo’n vergelijking. De volgende MRI binnen drie maanden zou daarover uitsluitsel moeten brengen.

Mijn titel heeft het al deels verraden. Bij mij werkt het! 

Al na twee dagen verminderde het aantal toiletbezoeken met de helft. De lichte hoofdpijn nam ik er graag bij en van de andere bijwerkingen had ik geen last. De hoofdpijn verdween, de vermindering van het aantal toiletbezoeken bleef. Een maand later en na telefonisch contact met de dokter via de oncologische verpleegster werd besloten om een tweetal weken 2 pilletjes per dag te nemen. Het resultaat daarvan was niet spectaculair. 

Dus werd er opnieuw overgeschakeld op 1 pilletje per dag. Daarvoor waren nog bijkomende redenen: 

- Ondansetron wordt meestal maar voor een korte periode gegeven en er zijn dus geen resultaten gekend over het langdurig gebruik ervan. Wat wel geweten is, is dat het gebruik ervan hartstoornissen kan veroorzaken. Dus zal af en toe een ECG (ElektroCardioGram) ingepland worden.

- Ondansetron kost € 31,95 voor 10 pilletjes en wordt niet terugbetaald door de mutualiteit. (Gelukkig betaalt de hospitalisatieverzekering terug, al verloopt dat ook niet altijd zonder problemen.)

0p 2 juli laatstleden was er dan een nieuwe consultatie na een MRI-scan en een bloedafname eind juni. 

Alles was stabiel gebleven. Er was geen toename van de leverletsels ten opzichte van de vorige MRI-scan. De bloedwaarden waren oké en de Ondansetron blijft zijn werk doen, wat een grote verbetering van de levenskwaliteit met zich meebrengt en zijn we weer voor 3 maanden gerust. De pathologen krijgen evenwel een opdracht te vervullen. Hen wordt gevraagd de weefsels die ze van mij hebben nog eens opnieuw ter hand te nemen en deze na te kijken op serotonine-receptoren. Dit zou volgens de dokter perspectieven kunnen bieden qua behandeling in een steeds sneller evoluerende onderzoekswereld.

‘Zoeken naar een speld in een hooiberg’ is naar iets zoeken dat bijna onmogelijk gevonden kan worden. Dat ‘de aanhouder wint’ staat ook in het spreekwoordenboek! Ik prijs mij gelukkig dat ‘mijn’ dokter zo’n aanhouderstype is en dat hij op de momenten die ertoe doen aan mij denkt.