In illo tempore

Op dinsdag 25 oktober wist prof Troisi te vertellen dat hij twee biopten zou nemen van de lever via een laproscopie en dat hij dat wel in de eerstvolgende weken zou kunnen inplannen. En… als dat ’s morgens vroeg zou kunnen ingepland worden ik dezelfde dag nog zou terug naar huis mogen. Een fluitje van een cent dus.

De huisdokter kon de preoperatieve onderzoeken doen en zijn secretaresse zou mij de donderdag opbellen met een exacte datum voor de ingreep. De woensdagmiddag mocht ik al naar de huisdokter gaan en terwijl ik daar zat kreeg ik een telefoon van het secretariaat van prof Troisi met de vraag of ik maandag 30 oktober om 6 uur in het UZ kon zijn. Indien het voor mij makkelijker was dan mocht ik mij ook de zondagavond laten opnemen. Ik koos voor de tweede optie en meldde mij op zondag om 17 uur aan in het ziekenhuis. 

Eerst werd ik mijn kamer toegewezen en al vlug was de verpleger met dienst daar om de nodige voorbereidingen te treffen.  De buik werd geschoren en dan vroeg hij of ik zo’n witte kousen had. Ik antwoordde dat ik die had maar niet mee gebracht had omdat ik dacht dit helemaal niet nodig zou zijn. Volgens hem moest dit wel en dus nam hij de maat van mijn benen.  Met de melding dat de anesthesist nog zou langskomen om de verdoving te bespreken zat zijn taak er voorlopig op.  Toen de anesthesist op het einde van zijn uitleg kwam haalde hij een papier boven dat ik moest tekenen om een pijnpomp te mogen aansluiten tijdens de operatie.  Ik vroeg hem of dat wel nodig zou zijn voor een onderzoek want dat de prof mij gezegd had dat ik ’s avonds al terug naar huis mocht.  Hij wist te vertellen dat het mogelijk was dat ze tijdens de kijkoperatie nog andere dingen zagen en dat die pijnpomp wel eens van pas zou kunnen komen dan.

Wat later kwam de verpleger terug in de kamer met de melding dat ik maandagavond op intensive zou overnachten.  Mijn reactie was dat ik dacht van niet gezien ik wellicht al ging thuis zijn… Toen vroeg de verpleger wat er eigenlijk tegen mij gezegd was geweest, want dat er op hun papieren stond dat er een leversectie zou uitgevoerd worden. Dit was een 5 à 6 uur durende operatie. Op die manier kon het verhaal van de pijnpomp wel ingepast worden.  Toen hij hoorde dat ik daar eigenlijk was om twee stukjes weefsel uit de lever te laten halen in het kader van verder onderzoek vertrok hij onmiddellijk met de melding dat hij de professor ging opbellen.  Kort erna was hij daar terug met de mededeling dat hij de assistente van de prof gesproken had en het wel degelijk juist was wat ik gezegd had. De verwarring was ontstaan omdat er in de computer geen exact begrip zit voor hetgeen ze wilden doen en ze dan maar leversectie genomen hadden. 

Dus alles zou in orde komen, hij had het bij genoteerd op de documenten, maar hij raadde mij toch aan om het nog eens te vermelden als ze me morgenvroeg kwamen halen.

De volgende morgen kwam de verpleegster die me naar het operatiekwartier moest brengen binnen met de melding dat ik ’s avonds op de intensive care zou blijven en dat ze mij dan de dag erop terug zou komen halen.  Op mijn repliek dat dit een misverstand was zei ze dat ik dat nog eens moest zeggen aan de verplegers in de operatiezaal en dat ik mocht gerust zijn, want dat ik in goede handen was (ja hallo!). Toen de verpleger in de bedoff room tot bij mij kwam had hij mijn kousen mee! Het verhaal kon dus van vooraf aan herbeginnen.  Op zijn papieren stond ook dat het een vijf en een half uur durende operatie betrof. Maar volgens hem had ik die kousen toch ook nodig want de laparoscopie zou ook meer dan een uur duren. Ik zei hem dat ik die kousen zou aantrekken op voorwaarde dat ik een dokter kon spreken die wist hoe alles hier in mekaar zat.  Hij verzekerde mij dat dit zou in orde komen en toen hij maar één in plaats van twee naalden inbracht voor het infuus met daarbij de melding dat hij wou wachten met de tweede tot de dokter geweest was, was ik toch al iets geruster.

Kort daarna kwam de dokter die de verdoving ging doen samen met de hoofdverpleger bij mij.  De dokter vertelde dat het inderdaad over een onderzoek via laparoscopie ging en dat wat gebeurd was eigenlijk niet kon omdat dat heel wat onnodige onrust met zich meebrengt terwijl het de bedoeling is de patiënt zo rustig mogelijk naar de operatie te laten toe leven. De hoofdverpleger vroeg nog eens aan mij wie dat allemaal gezegd had van die langdurende operatie zodat ze dit op de verschillende diensten toch eens zouden kunnen bespreken en kortsluiten.

Momenteel zijn we voor de vzw bezig met het opstellen van een samenwerkingsverband tussen onze patiëntenvereniging en het UZ Gent.  Dit op initiatief van het Vlaams Patiënten Platform.  We doen dit ook voor AZ Delta in Roeselare en wellicht zullen er achteraf nog volgen.  Eén van de punten die daar in afgesproken worden is dat wij als patiëntenvereniging het ziekenhuis zullen attenderen op allerlei zaken die patiënten ons meldden teneinde de dienstverlening te optimaliseren.  Ik heb dus mijn verhaaltje al klaar voor onze eerste bijeenkomst in Gent.

Het was nog meer een geruststelling voor mij toen diezelfde dokter en verpleger mij vergezelden naar de operatiezaal en met de directe voorbereiding begonnen.  Met de melding ‘nu ga je inslapen, tot straks’ was ik volledig in hun handen.  Ik had nog juist de tijd om een blik op de klok te werpen.  Het was 7.40 uur.

11.30 uur.  Aan mijn bed staat een verpleegster met de melding dat ze een geschenkje heeft voor mij, een kransje.  Ze overhandigt mij een potje met daarin zeker meer dan (ik zal ze bij gelegenheid eens natellen) 50  galsteentjes.  Die werden er tijdens de operatie mee uitgehaald.

Rond 14 uur werd ik terug naar mijn kamer gebracht.  Stilaan begon de pijn dan ook door te komen omdat de verdoving uitgewerkt was.  Doordat ze koolzuurgas in je lichaam spuiten om meer plaats te hebben voor hun camera wordt het middenrif helemaal weggeduwd en dat veroorzaakt achteraf veel pijn van zodra je een beweging uitvoert.  En naar het schijnt moet er dan ook nog pijn in de schouderbladen volgen want dat is ook een typisch verschijnsel. 

Rond 17 uur kwam de verpleger dan zeggen dat de prof gebeld had dat alle infusen en sondes mochten verwijderd worden, dat ik ’s anderdaags naar huis mocht en dat hij nog zou langs komen. Een uurtje later was hij daar, vergezeld van zijn assistent met de mededeling dat ze ook de gal verwijderd hadden. Volgens de prof had hij mij dat gezegd bij het voorbereidend gesprek, maar dat had ik niet gehoord. Ofwel was het mij dus toen ontgaan, ofwel had de prof het niet vermeld. 

In ieder geval, ik heb al verschillende keren gespeeld met de idee om het gesprek tijdens de consultatie op te nemen en denk dat ik dit in het vervolg maar moet doen, zodat ik het achteraf nog eens kan beluisteren.

Hij wist ook nog te vertellen dat de uitslag van de biopten nog een 10-tal dagen op zich zou laten wachten en ik nog de avond zelf naar huis mocht als ik dat wou!

Eerlijk gezegd dat zag ik helemaal niet zitten. 

De begeleidende verpleegster wist achteraf te vertellen dat prof Troisi altijd nogal vlug is met het verwijderen van de infusen en met het naar huis sturen van de patiënten, maar dat het helemaal niet nodig was om iets te forceren en ik gerust tot ’s anderendaags mocht blijven.

Het is nu dinsdagmorgen 7.32 u en straks vertrek ik naar huis ‘in illo tempore’ of misschien toch iets trager…