Blijkbaar was het wachten tot 13 december voor de
sint te lang want op 1 december vond ik een UZ-arrangement in mijn schoentje.
Sedert een tweetal weken
voelde ik een stekende pijn in de buikholte die dag na dag erger werd. Een gesprekje erover met de verpleegster die
nog dagelijks komt om mijn wonde te verzorgen en een tussendoor consultatie bij
de huisdokter brachten niet onmiddellijk een verklaring voor dit ongemak. Dus een extra pijnstiller en hopen dat het
snel weer zou verdwijnen
werd de voorgestelde therapie.
Dat verdwijnen gebeurde
niet en al vlug had ik meer en meer pijn bij het neerliggen (kon enkel nog op
de rechterzijde liggen), bij het slikken en zelfs bij het ademen ( én zeker bij
het verzuchten, wat gezien de situatie regelmatig gebeurde). Na een tijdje voelde ik die pijn zelfs ook
bij het stappen en was ik als de dood voor een ‘lachertje’.
Ondertussen was het 25
november geworden en dus tijd voor de PET-CT-scan. De scan verliep vlot maar de hoop dat ik daar
een dokter zou te zien krijgen die mij eens kon onderzoeken bleek ijdel te
zijn.
De volgende morgen toch
maar even tot aan het voetbalplein gegaan om te supporteren voor Louis, één van
de kleinzonen en dan in de namiddag vertrokken naar Leuven.
De dag erna hadden we
immers onze jaarlijkse infodag van de vzw NET&MEN en die vond deze keer
plaats in UZ Gasthuisberg. Gezien ik daar ’s morgens redelijk vroeg moest zijn
én omwille van het feit dat ik nog nooit in Leuven geweest was had ik dus besloten
om daar op zaterdag naar toe te gaan en even aan sightseeing te doen. Door de
moeilijkheden met stappen en de inwendige koude rillingen die de pijn met zich
meebrachten had ik daar niet zo veel aan als verwacht en is dat dus nog eens
over te doen.
De infodag op zondag
verteerde ik al wat beter. Het feit dat
de beide gastsprekers het heel boeiend maakten en het warme contact met de
lotgenoten zullen daar wel een heel stuk toe bijgedragen hebben.
De maandag kon ik al niet
veel uitrichten en op dinsdag besloot ik dan toch maar Mieke, de oncologische
verpleegster, eens op te bellen om te vragen of de dokter de beelden, die
vorige vrijdag genomen werden, even zou kunnen bekijken in functie van de door
mij gemelde pijnen. Ik vertelde haar ook
dat ik op donderdag naar Gent kwam tegen 17 uur voor de Trefdag voor
patiëntenverenigingen en dat ik indien nodig wel wat vroeger kon komen.
Voorlopig werd een afspraak bij Mieke vastgelegd om 16 uur en werd ik verzocht
om de pijnklachten die ik had nog eens op mail te zetten. De dokter had namelijk op woensdag tijd om de
beelden dan eens goed te bekijken.
Op donderdagmorgen
telefoon van Mieke met de vraag of ik om 14.30 uur in Gent kon zijn omdat Dr.
De Man mij wou zien i.v.m. mijn klachten.
En dan ging alles opnieuw
heel snel. De dokter deelde mij mee dat
er een ontsteking in de buikholte zat die de hevige pijn veroorzaakte en dat er
gevreesd werd dat er zich al een abces gevormd had met daarin een vochtophoping. Om daarvan zeker te zijn zou er onmiddellijk
een afspraak gemaakt worden voor een echografie waarna de chirurg dan de
beelden kon bekijken om te weten of het abces al dan niet zou moeten aangeprikt
worden. Er werd ook antibiotica en een
ontstekingsremmer voorgeschreven. Terwijl ik nog bij de afspraken zat werd er
al bijgestuurd. Blijkbaar had de chirurg ook al de beelden van de CT-scan
bekeken en was zij er praktisch zeker van dat er zou moeten geprikt
worden. Daarom werd een echogeleide
punctie voorgesteld op vrijdagnamiddag om 15 uur gekoppeld aan een nachtje
nablijven.
Om 13 uur moest ik mij
aanmelden op de derde verdieping om dan in een bed en getooid in een
operatieschort om 15 uur naar de echografie gevoerd te worden. Deze keer hadden
we geluk want de dokter kon met de naald waarmee hij de verdoving inspoot juist
ver genoeg om ook het aanwezige vocht op te trekken, wat een tweede prik
overbodig maakte. Gezien het vocht
redelijk helder was ( enkel op het einde kwam er wat etter mee ) was de dokter
van mening dat met de ondertussen opgestarte antibiotica alles goed zou
komen. Voor alle zekerheid werd het
vocht toch doorgestuurd voor onderzoek.
Ondertussen is de nacht
voorbij, de pijn heel sterk verminderd, deze blog aangevuld en is het nu
wachten op de dokter die mijn ontslagpapieren moet in orde brengen.
Nog een geluk dat ik niet op al te grote voet leef
(maat 43) anders had de sint misschien nog meer in mijn schoen gebracht,
terwijl ik vind dat ik nu al meer dan genoeg gekregen heb…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten