Matroos aan het roer

Een metafoor die men veel gebruikt om de te tonen dat de patiënt meer inspraak moet hebben is: de patiënt aan het stuur. Refererend naar mijn vorig blogartikel heb ik die metafoor naar de scheepstaal overgezet.

Omwille van problemen met de nieren moet ik om de 3 maanden naar het dagziekenhuis om vocht toegediend te krijgen. Het vocht wordt toegediend via een infuus 1 uur voor de scan en daarna nog 6 uur na de scan. Om van het dagziekenhuis naar de radiologie te gaan moet je van de 3^de verdieping naar het gelijkvloers. En dan is het van de lift tot aan de afdeling nog een kleine honderd meter stappen. Ondertussen was ik daar al vier keer. Soms kan dat een nogal vreemde wending nemen:

 

Take one

De eerste keer vroeg ik aan de verpleging hoe het in zijn werk ging om naar de radiologie te gaan. De verpleegster antwoordde dat ze mij in het vervoer zouden stoppen en er mij dan wel iemand zou komen halen. Ik repliqueerde dat ik gerust tot daar wou stappen. Op haar vraag of ik wist waar ik moest zijn antwoordde ik bevestigend. Ok, zei ze, dan mag je een tiental minuten voor je afspraak bellen, dan kunnen we je afkoppelen en dan kan je vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan. Nog tien minuten later was ik zelfs al terug op mijn kamer.

 

 

Take two

Mijn 2^de beurt verliep enigszins anders. Toen ik opnieuw vroeg aan de verpleegster hoe het verloop zou zijn was het antwoord dat ik al in het vervoer zat en dat men mij met mijn bed zou komen halen. Dus moest ik het bed in om naar de scan te gaan en werd in de wachtzaal geparkeerd. Enige tijd later kwam de radioloog mij halen en merkte op dat ze zag dat ik zonder problemen het bed uit kon. Dus koppelde ze mij af en mocht ik meestappen tot aan de scanner. Na afloop terug het bed in en met het vervoer terug naar de kamer. Het hele traject duurde ongeveer een half uur.

 

Take three

De derde keer was ik opnieuw al aangemeld voor het vervoer maar deze keer zei de verpleegster dat
het met een rolstoel zou zijn. Ik werd niet afgekoppeld maar in een rolstoel met baxter en al tot in de wachtzaal van de radiologie gebracht. De persoon die mij geduwd had ging mij aanmelden maar blijkbaar is daar iets verkeerd gelopen. Ik bleef daar maar zitten terwijl de ene na de andere patiënt die na mij gekomen was naar binnen mocht. Na drie kwartier nam ik mijn baxter onder mijn arm en ging naar de balie waar de aanmeldingen gebeuren. De mevrouw maakte er zich van af met de boodschap dat ze nog bezig waren terwijl ze ondertussen druk op de computer aan het intikken was. Tegen dat ik terug aan mijn rolstoel was kwam de radioloog mij halen en mocht ik met baxter en al onder de scanner gaan liggen. Het ophalen met de rolstoel verliep dan weer vlot zodat ik na een uur weer terug op de kamer was. 

 

Erg is dat allemaal niet maar als je weet dat je zes uur pas begint te tellen vanaf het moment dat je op je kamer bent, dan maakt dat een mens toch wat kregelig. Te meer dat de vrijwilligers die het vervoer doen melden dat het heel druk is en zij ook maar ✋🤚 hebben. 

 

Take Four

Op 7 december mocht ik mij om 10 uur aanmelden in het dagziekenhuis ter voorbereiding van de scan. Mijn eerste vraag toen de verpleegster de kamer binnenkwam was hoe ik om 11.15 uur naar de scan kon. Ik zag dat ik haar overviel met die vraag en suggereerde onmiddellijk dat ik gerust kon te voet gaan gezien ik wist waar ik naar toe moest. Ze antwoordde onmiddellijk dat het goed was voor haar en dat ze mij zou komen afkoppelen als ik mocht vertrekken. Om 11 uur gaf ze het vertreksein en om tien voor halftwaalf kon ik al vanuit  zijn kamer op de bel duwen om te laten weten dat ze mij terug mochten komen aankoppelen. Om 17 uur, dus met een bonus van 20’, mocht ik al naar huis vertrekken. Om als matroos mee aan het roer te mogen staan komt het er in deze situatie dus op aan de stuurman te kunnen overtuigen.

 

Normaal gezien moet ik dan in dezelfde week op consultatie om de uitslag van de scan te bespreken maar deze keer werd dit met een week uitgesteld omwille van de Covid-drukte in het ziekenhuis. De uitslag van de scan was een kopie van deze van 3 maand ervoor en de bloedwaarden waren ook oké voor mij. Toen ik opmerkte dat er toch wel heel wat waarden in het rood stonden was het antwoord van de prof dat die voor altijd in het rood zouden blijven, maar dat deze waarden voor iemand met mijn aandoening goed waren. Een nieuwe 3-maandelijkse cyclus ging dus op 13 december van start. 

 

Ik kan dus hoopvol en met goede moed het nieuwe jaar tegemoet. 

En wens voor jullie hetzelfde…